Een nare wereld lieve mensen mooi Bretagne

Vergat ik nog te vertellen....
In Lezardieux lag een engelse boot naast ons, nogal linkse mensen.
Ze begon meteen over de Brexit dat ze depressed waren over de uitkomst.
Het zat haar erg dwars elke keer begon ze er weer over.
En over Trump, ook al zoiets vreselijks.
Wij lezen zo min mogelijk de krant daar worden wij depressed van.


Zondag 10 juli een leuk tochtje over de rivier naar Pontrieux.
Prachtig en heel groen.
Helaas kregen we een bui over ons heen, leuk lagen ook nog eens in de sluis, hahahaha. Weer een man met lang haar een schatje, de sluiswachter.
We waren kletsnat toen we in de box lagen, gelukkig kregen we een box toegewezen naast de havenmeester.
Al snel konden we alweer buiten zitten.
Naast de havenmeester daar moet goed internet zijn, toch.
En dat klopte.
Van de gelegenheid gebruik gemaakt foto's op waarbenjij te zetten.
Een heel leuk rustig haventje, geslapen als en os, doodstil hier.
Van deze haventjes houden we het meest, midden in het groen.
En niet zo'n grote marina.

Maandag 11 juli alweer bijna quatorze juillet, ben benieuwd waar we donderdag liggen, en of het een groot feest zal zijn.
Van vroeger kan ik me herinneren, dat het echt een feestdag was.

Enorme fietstocht gemaakt c'etait dur!!!! Soms moesten we lopen zo stijl was het, hahaha.
Hijgen als een karrenpaard.
Een tijd niet hardgelopen, maar desondanks toch nog aardige conditie.
Heuvels zijn we niet gewend.
Een stokbroodje gegeten in het gras.
Prachtig weer niet voorspeld, dus geluk!
Voor en na de fietstocht wat gedronken op terras bij zo'n typisch frans café.
Tabac lotto en nog iets.
Toch weer zo'n 30 km gefietst.
Meteen maar boodschappen gedaan, o.a. een overheerlijke crème brulee die je ff onder de gril moest zetten, mmmmmmm
Die toetjes hier, zoooooo lekker, notabene thuis eten we zelden een toetje.
Gelukkig weeg ik me nooit, anders zou ik me echt rot schrikken na de vakantie.
No ja ik ben niet achterlijk ik zie het zo wel, een dikkie dik ben ik.
Maar zoals Irene altijd zegt: het kan beter schudden dan rammelen. :-)

En lijnen daar doe ik niet aan.
Nog tot half 10 in de kuip kunnen zitten.
Alweer een aantal dagen is het ontbijten in de kuip, dat is zo heerlijk.
Dinsdag 12 juli
En dan is het het weer tijd om verder te gaan, naar Treguier.
De rivier weer af, stukje zee en een andere rivier weer op.
Natuurlijk kwamen we langs Lezardieux daar hadden we al eerder gelegen.
Getankt.
Paul moest ff naar boven en toen zag hij het weerbericht bij het havenkantoor, windkracht 5 verwacht en stroom tegen wind.
"Weet je wat we blijven hier!"
Dus een plekje gevraagd aan de havenmeester en we liggen weer in de haven van Lezardieux, ook prima.
Lekker in de kuip zitten lezen, in de zon.
En op het terras een biertje gedronken.
Heerlijk toch.
Niks hoeft alles mag.
En Paul bakt galettes mmmmmmm
En die waren idd toch heerlijk!
Dat kan het oudje wel.
Natuurlijk weer geslapen als een os, het is hier zo stil.

De volgende dag woensdag de 13e In de kuip ontbeten, met een zonnetje.
En weer een enorme fietstocht gemaakt.
Een uitgezette fietstocht, je moest goed kijken piepkleine bordjes, soms misten we er 1 en moesten weer terug.
Geen sinecure, want het is aardig stijgen hier.
Het was een fietstocht facile, vraag me af wat ze verstaan onder difficile, hahahaha.
Af en toe stijgen, en dan mocht je lopen.
Nou dat kon soms niet anders en dan nog zwaar, hahahaha.
Prachtige maar bijna onbegaanbare paadjes, met gras, kuilen, stenen.
Later bleek mijn versnelling weer niet goed te staan, zoals de hele vakantie al het geval is.
Dus voor mij très très dur. ;-(
Toen Paul het gesteld had, ging ik als grapje hem keihard voorbij wel de heuvel op vrienden.:-)
Maar echt dat ging een stuk beter, hahahaha.
We waren in een stadje Pleudaniël 3 km verwijderd van Lezardieux begonnen.
Terug wilden we niet weer naar dat plaatsje was aardig om, dus Paul had op de kaart gekeken en een ander weggetje gevonden.
Een geweldig pad, ;-( met boomstammen waar we moeilijk omheen moesten, zelfs een keer onderdoor kruipen hahaha korter maar zeer lastig.
Toen we eruit kwamen, zat er een man met zijn kleinzoon op een bankje bij een vijver.
Ahhhh zei hij dat was vast heel lastig hahaha hij kende het paadje wel, en dan ook nog met een fiets. Kom je toch niet meer bij.
Vriendelijke man.
Hij vroeg ons, omdat Paul op de kaart zat te kijken, waar we naartoe moesten.
En wees ons een rustige weg.
Onderweg kwamen we ook nog een man tegen, die ons vroeg wat we van de fietsbordjes vonden.
Eerst dachten we dat hij benieuwd was of het een leuke fietstocht was, dus ik kwam meteen met mijn, oui mais très dur, hahahaha. (Dur ligt in mijn mond bestorven sinds ik de film Bienvenue a la Ch'tis heb gezien. Le Nord C'est durrrr zegt die ouwe man.)
Maar hij wilde weten of we de bordjes goed hadden kunnen volgen, dus of ze duidelijk hingen.
Hij had ze namelijk geplaatst.

Is dat grappig, ja toch.

We kwamen weer netjes uit in Lezardieux 26 km later. :-)
Onderweg gepicknickt op het picknick kleedje, op een pas gemaaid hooiveld, met een prachtig uitzicht.
Dit was de mooiste fietstocht tot nu toe. Prachtige panorama's.
We fietsten langs de rivier waar we gevaren hebben, en die is prachtig, dat wisten we al.
Maar vanaf water of vanaf land, is het heel anders.
Prachtige dag, met veel zon, een pracht fietstocht door een mooie natuur.
Hier worden de artisjokken verbouwd, velden en velden vol.
Ik had ze nog nooit gekookt, deze vakantie wel, vanwege de artisjokken streek.
Weet je nog Renée de artisjok in de Egelantierstraat.;-)
En lekker!!!!!
Prachtige dag mooi weer en de omgeving verkend.

Wat ik vertelde over die salade als voorgerecht-weet niet meer of het meloen was, Renée, denk het haast niet want dat hadden we toch wel voor een voorgerecht aangezien....
Johan dit was zeker 50 jaar geleden, en ze waren absoluut niet onvriendelijk de Fransen.
Begrepen alleen niet dat we het niet aten. Wisten er niet goed raad mee.
Waren misschien bang dat we het niet lekker vonden.
Een paar jaar geleden hadden we weer zoiets bij de moeder van de franse vriend van Natasja.
We kregen een aperitief maar ik iig dronk dat niet meteen op, en zij maar wachten en wachten totdat me gezegd werd dat ik het moest opdrinken, anders kregen we de lunch niet, hahahaha
Begreep al niet waarom dat zo lang duurde.
Ohlalalala.
Wat ik al eerder zei: s lands wijs s lands eer.

De foto van die lelijke stenen bij het vorige verhaal daar lagen we bijna tegenaan toen we losgeslagen waren.
Geen mooie rotsen foto, maar de foto van onze nachtmerrie, dat scheelde een haar van een kaal kinderbuikje. ( zei mijn vader altijd)


En dan quatorze juillet eindelijk verder naar Tréguier.
Een prachtige zeiltocht langs rotsen tussen rotsen door en weer een andere rivier op.
De Treguier.
Prachtig oud stadje met een prachtige kathedraal.
S Avonds op eerste rang voor wat betreft vuurwerk.
Werd afgestoken op de rivier op een wachtsteiger.
Vrijdag 15 juli het stadje bekeken de kathedraal echt heel mooi!
En s middags hoorden we dat Gijs al vanaf de dag ervoor niet was thuisgekomen.
In paniek en niet alleen ik ook Tina en Zoë, vreselijk wat was ik bang, en dan kan je dus niks.
Steeds contact gehouden, en heel goed nagedacht wat Gijs zou kunnen doen, ik ken hem natuurlijk goed.
Buren ge appt.
Maar Zoë en Tina hebben het allemaal gedaan, hun uiterste hebben ze gedaan om Gijs terug te vinden.
Vond het ook zo rot voor hun.
Mijn buurvrouw Corrie belde me op een gegeven moment dat Gijs bij haar in de tuin zat.
Notabene aan de overkant dus. Zo lief van je Corrie!
En Zoë belde dat ze hem gevonden had, voordat ik haar kon vertellen waar hij zat, toen zij hem vond, was hij samen met Izzy. Zijn vriendje uit de straat hahahaha.
Die heeft een slechte invloed op hem. :-)
Zoals Paul grapte: kom op Gijs kom nou buiten spelen, neeeee zei Gijs dat mag niet van mijn baasje. Ik mag alleen in de tuinen. Ach zei Izzy je baasje is er toch niet. Ok dan zei Gijs. Hahahahaha
Precies wat Paul al zei: die gaat niet ver weg, hij is de straat kant niet gewend, is de poort uitgegaan, is bang, verstopt zich onder de struiken.
Ohhhh wat was ik opgelucht en blij dat ie er weer was, en Tina en Zoë idem dito, Paul ook natuurlijk, maar hij is niet zo'n doemdenker als ik. Hij wist dat hij terug zou komen.
Ik zie de naarste scenario's aan me voorbij gaan, ohhhhh wat ben ik toch vreselijk.
Ergens achterin mijn hoofd denk ik wel dat hij terugkomt, maar voor in mijn hoofd denk ik het ergste. Maar ja dan valt het altijd wel mee.:-)


De volgende dag een heel stuk met de bijboot de rivier opgevaren.
We hebben een elektrisch motortje, heerlijk totaal geen geluid.
Maar hoever kunnen we.....
De terugweg spannend of we het zouden redden, omdat we aardige stroom tegen hadden.
Gelukkig hebben we voor de zekerheid altijd roeispanen bij ons.
We hebben het echt precies gered, hahaha.
Toch 2 uur mee kunnen varen, met stroom tegen.

Het is al dagen prachtig weer strak blauwe lucht, en heet.
We boffen deze vakantie echt.
Nu zijn wij wat het weer betreft al snel tevreden, maar ik denk dat zelfs de echte zonaanbidders dit zeker heerlijk zouden hebben gevonden.

Even een intermezzo....
De aardige Solozeiler Jules uit Grandcamp en Carentan waar we 2 dagen mee geborreld hebben, is ineens in deze haven, kwam ons begroeten. Terwijl hij een maand geleden naar huis ging., dus het is echt toevallig dat we hem hier weer ontmoeten, nu is hij met zijn vriendin.
He was in a rush he had to hit the shower -:) maar morgen komt ie nog ff langs.
Geweldig!
Ook omdat we het notabene net over hem hadden gehad bij een borrel met Nederlanders
Dat weer voor later.:-)

Onze plannen zijn weer gewijzigd sinds vanochtend, hahaha.
We hadden de wekker op 7 uur gezet Paul zei al meteen toen we onze ogen open deden:
We kunnen ook later vertrekken, klinkt goed.
Wat later zei hij: we kunnen ook helemaal niet gaan.
Mijn idee. :-)
Het is hier heerlijk.
We hoeven niks.
Er is geen wind. Dus zou het het motoren worden.
Zeilen is echt veel leuker, dus....
Als we naar Ploumanac'h gaan dan liggen we aan een boei, waarschijnlijk voor een paar dagen, want de wind blijft voor de terugweg in de verkeerde hoek zitten.
Waarom dan niet hier gebleven.

Zo gezegd zo gedaan.
En we hebben er geen spijt van.
We hebben gefietst naar Port Blanc.
Gepicknickt met een mooi uitzicht op de drooggevallen baai, die met opkomend water heel snel volstroomde.
(Waar die Jules bleek te liggen, hij kan droogvallen met zijn boot, wij niet, helaas)
Leuk gezicht is dat toch.
We fietsten een rondje, we waren op weg naar de haven, Paul verstelde mijn versnelling en blijkbaar was ik een stukje van de ketting verloren helaas lag mijn ketting er ineens af.
Nee hè niet weer iets met de fiets. Grrrrrr
We waren nog zo'n 15 km van de haven af.

Wat nu....
Paul is nog gaan zoeken naar het onderdeel, helaas niet gevonden, het is ook een heel klein onderdeel.
Ik had het nr van een taxibedrijf aan een voorbijgangster gevraagd, die nam niet op.
Paul had het lumineuze idee om het aan een familie die in een tuin zat te vragen.
In ons beste frans legden we uit dat de ketting gebroken was en dat we een taxi nodig hadden.
Of zij een taxi wist, misschien.
Waar moeten jullie naartoe vroeg ze.
Naar Tréguier.
Ohhhh dat is dichtbij dan breng ik jullie toch.
Ongelooflijk, wat lief we keken haar met open mond aan, vast, hahahaha.
Dit hadden we niet verwacht, natuurlijk.
Wat een lieve mensen.
In deze wereld, ze bestaan!!!
Heel dichtbij was het niet bijna 15 km, en voor haar ook nog terug.
Ze vond het de normaalste zaak van de wereld.
Fietsjes opgevouwen, zij deed de stoelen naar voren van de auto Paul legde de fietsjes achterin.
Paul en oma achterin, ik met Elise voorin.
De moeder of schoonmoeder sprak heel langzaam frans, dat konden we goed verstaan, en we babbelden er op los.:-).
De jonge vrouw sprak ook wat engels, maar het liefst frans.
Ik vind dit zo geweldig, de 2e keer dat we gered zijn door Fransen.
Zo lief.
Dat maak je alleen mee in kleine stadjes/dorpjes.
Ze wilden persé ook de boot zien, maar wilden niks drinken.
Ze gaf nog wel haar mobiele nummer voor als we nog iets wilden weten.
En dan zijn de Fransen niet aardig...... nouuuuu tegen ons moet je dat dus echt niet zeggen.;-)
Er liggen Nederlanders in de haven, natuurlijk had Paul alweer met ze gesproken dat is zo'n ouwe lullo, later sprak ik ze ook ik de ouwe lulla.
Ze vroegen of we ff een borreltje kwamen drinken, ja hoor tuurlijk.
Heel aardige gezellige mensen met een leuke lieve dochter van 16 en een schat van een hond. Ido Henriette Lotte en hond
Layla.
Lijkt op jouw hond, Renée, echies waar.
Ik had hem nog niet gezien, maar wel over hem gehoord via Paul.
Hij had zijn behoefte opgehouden van Guernsey ( achterlijke Engelsen als de dood voor dieren van abroad, al eerder over gehad, dus op Guernsey kon hij niet naar buiten)
tot Tréguier dat is heeeel lang.
Paul zei dat die hond 2 x zo groot was als jouw Tippie, Renée, hahaha hij dacht zeker aan Pukkie het was gewoon zo'n soort hond als jij nu hebt.
Ze hadden alles geprobeerd ook iets voor hem gemaakt om zijn behoefte te doen....
Ah gossie arme hond.
Maar ja ik ging vroeger bijvoorbeeld echt niet op die hurk wc's in Frankrijk, tot wanhoop van mijn moeder.

Gezellig zitten borrelen.
En dan nog de ontmoeting met Jules...
Als we weg waren gegaan hadden we dit allemaal gemist.
Gelukkig zijn we gebleven.
Vreselijke dingen gebeuren er in de wereld, gelukkig zijn er veel meer goede en lieve mensen op de wereld.
Daar trekken we ons aan op.
We blijven nog een paar dagen in Tréguier, gaan dan naar Ploumanac'h
En dan gaan we terug.
Geen zin om verder te gaan. Teveel zenuwen gedoe.
En rond de 25 e zorgen we dat we in St Cast zijn, waar we de schatten niecie Ernst Miertje Karel en Ollie gaan ontmoeten.
We kijken er heel erg naar uit.
En voorlopig blijft het mooi weer!

Dag lieve mensen
Je t'embrasse :-)